Meðan eg hyggi út av brúnni
Eg havi einaferð staðið við ánna Seine í París,
beint við har, sum gráu restirnar av Jeanne D’Arc vórðu
stroyddar, eftir at hon varð brend á báli,
ella stóð eg har Paul Celan eina svarta nátt leyp út í mjólkaskúmaðu ánna,
kanska var tað ikki har. Kanska var tað í nánd,
men ikki heilt.
Nei, lat meg byrja umaftur.
Eg havi einaferð staðið við ánna Tyne, havi staðið
á Bridge Street og hugt eftir bátinum, sum skuldi sigla meg
oman móti munnanum.
Viðhvørt krevur tað sín mann at standa á eini brúgv.
Tað krevur ein vanligan mann, sum letur seg í arbeiðsklæði,
sum letur seg í handskar og stivlar,
og fer út á ánna,
at seta lív sítt í vága,
meðan fuglar láta og fiskurin svimur,
og Gud altíð er tann sami vitin,
sum blunkar gjøgnum sorgina og tárini.
Lívið, tað yðjandi lívið, sum fer frá einum áarbakka til hin
tvørtur um brýr, menniskju so tøtt,
at tey hoyra hjartaslátturin
hvør hjá øðrum ekkóa
ígjøgnum stál, ígjøgnum skipslastir
og inni í hvørjum hjartakamari
anir ein lítil logi,
ein logi, sum einaferð varð tendraður fyri at snýta náttuni.
Og skrúvurnar sum grøva seg niðan eftir ánni,
sum vildu tær bora seg upp á mánan og aftur,
skrúvurnar, sum fáa jørðina at mala og mala,
har hon hongur sum ein bóltur í alheims sortanum.
Tá ið dagurin er av,
tá ið møðin dundrar út í hvønn krók,
og orðini hita kjálkarnar
og alt tað vanliga frá degnum, sum er farin,
byggir brýr millum dreymarnar og andadráttin,
tá síggi eg,
at ein vilstur láturkópur stingur høvdið upp undan vatnskorpuni,
og eg leni meg út yvir rekkverkið,
meðan eyguni drukna í takksemi.